Ḃí an ait duḃ le daoine agus beiṫiḋiġ
nuair ṡrois Tomás páirc an aonaiġ.  Níorḃ
ḟada go ḃfeaca sé Daid agus fear mór reaṁar
ag cainnt leis.  D'ḟan Tomás tamall siar
uaṫa aċ ċuala sé gaċ focal a duḃairt siad.
  "Punt is fiċe an ceann!" ars' an fear
reaṁar.  "Pinginn eile ní ṫaḃarfaiḋ mé ḋuit."
  Níor laḃair Daid go ceann nóimeint.
  "Tá go maiṫ," ar seisean annsan, "aċ tá
margaḋ maiṫ agat."
  Ṫug an fear reaṁar rud éigean do Ḋaid
agus do scar siad le n-a ċéile.
  "Ho-hó!" arsa Daid, nuair do leag sé 
súil ar Ṫomás.  "Tá tú luaṫ go leor ar aon
tsliġe.  Anois díreaċ is eaḋ ḋíol mé na buláin."
  "Ḃí mé ag éisteaċt liḃ," arsa Tomás.  "Cé
hé an fear reaṁar san?"
  "Ceannuiġṫeoir é sin," arsa Daid.  "Ṫug
sé luaċ maiṫ ḋom ar na buláin.  Agus anois
caiṫfiḋ mé péire bróg a ċeannaċ duit-se."
  Ḃuail an ḃeirt aca isteaċ i siopa bróg.