COṀRAC ĊON CULAINN IS FEIRDIA MIC ḊUḂÁIN 49

“óir is foigse dúinn an ċoṁṫuargain do ḋruim ár n-eaċ ’ná
an diuḃragaḋ indé.”
  “Gaḃtar ár n-eiċ ḋúinn,” ar Feirdia, “agus innealtar
ár gcarbaid go ndéanam caṫuġaḋ ar ár n-eaċraiḋ le ċéile.”
  “Ag soin an ceart,” ar Cú Ċulainn.
  Is annsoin do ċuadar ar a mainísiḃ móir-ṁeanmnaċa an lá
soin, agus do ġaḃdar ag tollaḋ is ag treascairt ó ḋuḃ-
ṡolas na maidne go dtáinig fuine néall nóna.  Dá mba
ġnáṫ eoin do ḋul ar eiteallaḋ tré ċorpaiḃ daoine do raċaidís
tré n-a gcneas agus tré n-a gcréaċtaiḃ an lá soin go mbéar-
aidís caoba cró d’a gcuid fola is feóla tré n-a gcneaḋaiḃ
agus tré n-a gcréaċtaiḃ ’san ḃfirmeimint.  Ó ṫáinig tráṫ
fuine nóna ḋóiḃ ba scíṫeaċ a n-eiċ is ba ṫuirseaċ iad féin.
  “Scuiream de’n ċoṁrac so, a Ḟeirdia,” ar Cú Ċulainn,
“óir is scíṫeaċ ár n-eiċ agus is méirṫneaċ sinn féin.”
  “Is fíor san,” ar Feirdia; “is tuirseaċ taṁlag sinn
ó’n gcoṁrac so.”
  Do scuireadar annsoin agus ṫgadar a n-airm i láṁaiḃ
a ngiolla, agus rángadar féin a ċéile agus ṫugadar tuarṫa
póg d’a ċéile.  Do ḃíodar, a n-eiċ, i n-aon scur agus a
ngiollaḋa ag aon teine an oiḋċe sin.  Do rineaḋ ḋá ċosair-
leabaiḋ úrluaċra ḋóiḃ go ḃfrioṫ-aḋairṫiḃ ḃfear ngonta
go dtángadar a bpianluiḃe íce agus sláinte d’a ḃfeiḋm
d’ḟéadfaḋ ná d’ḟoġanfaḋ dóiḃ le haiḋḃéilġe a gcneaḋ agus
a n-iomġona aċt iopṫa agus orṫana do ċur leó do ṫoirmeasc
a ḃfola agus a ngaoṫa cró agus gaċ iopaḋ agus gaċ orṫain
d’a ḃéarṫaiḋe d’Ḟeirdia re n-a ċneaḋaiḃ do ċurtaiḋe
coṁroinn de ṫar áṫ soir go Coin Culainn.
  Do ḃíodar mar soin an oiḋċe sin, agus d’eirġeadar go
moċ ar n-a ḃáireaċ agus ṫángadar go hÁṫ an Ċoṁraic.  Do
ċonnarcṫas do Ċoin Ċulainn míḋeilḃ ṁór agus aṫraċ croṫa
ar Ḟeirdia an lá soin seoċ gaċ lá eile go nduḃairt: “Is
olc atoi-se indiu, a Ḟeirdia, óir do ḋoirċiḋ t’ḟolt agus do
ruaimneaḋ do rosc agus do ċuaiḋ do ċruṫ agus do ḋeilḃ
féin díot.”
  “Ní ar eagla ná ar uaṁain do ċoṁraic-se atáim mar
soin,” ar Feirdia, “óir ní’l ’san gcruinne gcoiṁleaṫain
aon laoċ naċ díongḃálfainn do láṫair caṫa no coṁraic
indiu.”