48 RUḊRAIĠEAĊT

Do ġaiḃ gaċ aon díoḃ ag díriuġaḋ ar a ċéile de an cleasaiḃ
sin ó ḋuḃ-ṡolas na maidne go meaḋon lae gur cloiseaḋ a
n-ilċleasa le tilleaḋ agus le coṁscoltaḋ a sciaṫ sciaṁ-
ġlana gur ḃa maoiḋte na himḋiuḃraigṫe, agus do ḃí de
ḟeaḃas a ngaisce nár ḟolaiḋ neaċ ar a ċéile ḋíoḃ an lá soin.
  “Scuiream ċeana,” ar Cú Ċulainn, “máṡ áil leat-sa é.”
  Do scuir na ciaṫṁíleaḋa iarsoin, agus do ċuireadar
a gcleasraḋa uaṫa as a láṁaiḃ.
  “Cá gaisce air a raċam anois, a Ċu Ċulainn?” ar
Feirdia.
  “Leat-sa do roġa gaisce go hoiḋċe,” ar Cú Ċulainn.
  “Tiaġam, má’s eaḋ, ar ár sleaġnaiḃ snasta sleaṁan-
ċruaiḋe,” agus do ġaḃdar ag diuġragaḋ ar oile.  Gé ar ró-
ṁaiṫ a n-imḋeaġail do ḃí de ḟeaḃas a ngaisce gur ċréaċtnuiġ
siad a ċéile.
  “Scuiream de’n ġaisce seo, a Ċú Ċulainn,” ar Feirdia.
  “Scuiream ċeana má’s áil leat-sa é,” ar Cú Ċulainn.
  Scuireadar iarsoin, agus do ċuireadar a n-airm as a 
láṁaiḃ.  D’ionnsuiġeadar féin a ċéile a haiṫle sin, rug
siad ar ḃraġdaiḃ ar a ċéile, agus do ṫoirḃir siad a ċéile do
ṗogaiḃ go milis muinntearḋa.  Ṫugadar a n-eiċ ar aon scur
agus a ngiollaḋa ċum aon teine an oiḋċe sin, agus do rinneaḋ
ḋá ċosair-leabaiḋ úrluaċra ḋóiḃ go ḃfrioṫáilte ḃfear
ngonta friú, agus ṫángadar a bpianluiḃe íce agus sláinte
d’a n-ionnsuiḋe d’a n-íc i n-a gcneaḋaiḃ agus i n-a gcréaċtaiḃ,
agus gaċ luiḃ agus gaċ lus tsláinte d’a gcuirtiḋe le cneaḋ-
aiḃ Con Culainn do ċuirtiḋe coṁroinn díoḃ ṫar áṫ siar ċum
Feirdia go naċ déarfaidís fir Éireann gurab iomarca leiġis
do ḃéaraḋ air é dá dtuitfeaḋ Feirdia leis.  Gaċ biaḋ agus
gaċ deoċ d’a gcuirtiḋe ó ḟearaiḃ Éireann ċum Feirdia do
ċuireaḋ coṁroinn ṫar áṫ soir ċum Con Culainn de, óir ba
lia biaḋ Feirdia annsoin ’ná biaḋ Ċon Culainn.
  Do ḃíodar aṁlaiḋ an oiḋċe sin go ham eirġe ḋóiḃ ar n-a
ḃáireaċ, agus ṫángadar fómpa go hÁṫ an Ċoṁraic.
  “Cá gaisce air a raċam indiu?” ar Cú Ċulainn.
  “Leat-sa do roġa gaisce indiu,” ar Feirdia, “óir is
agam-sa do ḃí mo roġa gaisce indé.”
  “Teiġeam ar ár mainísiḃ muineaċa indiu,” ar Cú Ċulainn,