28 RUḊRAIĠEAĊT

agus do ċuaiḋ d’ionsuiḋe an ṁacaioṁ, agus d’ḟiafruiġ de
cá gcríoċ nó cá dtalaṁ as a dtáinig.
  “Ṫánga,” ar sé, “a críoċaiḃ a doṁain ṁóir anoir.”
  -‘Cad iad d’ainm agus do ṡloinne?” ar Breicne.
  “Ní ḋéanfaiḋ mé mo ṡloinne ḋuit-se ná do neaċ eile go
bráṫ,” ar Conlaoċ.
  “Tair ar an dtulaiġ ṫiġearnais seo ṡuas,” ar Breicne,
“óir is geas d’Ultaċaiḃ aon laoċ do ḃeiṫ i n-a ḃfiaḋnaise
agus clé a scéiṫe leó.”
  “Noċa raċad-sa d’a n-ionsuiḋe,” ar Conlaoċ, “óir is
luġa is geas dul d’a n-ionsuiḋe ná i n-a gcoṁḋáil nó go
scaoiltear í.”
  Do ċuaiḋ Breicne uaiḋ iarsoin an uair ná dearnaḋ a
ṡloinne ḋó agus naċ deaċaiḋ leis, agus an tan do riaċt i
ḃfogus arm aduḃairt:  “is olc tánaḋ ó’n macaoṁ úd,” ar
sé, “agus gan a ṡloinne d’ḟaġáil d’áis nó d’éigean”; agus
d’iompuiġ arís gus an macaoṁ agus do rug na hairm leis
agus aduḃairt:  “o ná dearnais do ṡloinne ó ċiainiḃ déin
anois é óir ní ḟeicfiḋ Ultaiġ mise ċuċa gan do ċeann nó do
ṡloinne.”
  “Noċan mó do ḋéan-sa mo ṡloinne ḋuit anois ’ná ó
ċiainiḃ,” ar Conlaoċ.
  “Taḃair coṁrac doṁ-sa mar soin,” ar Breicne.
  D’ḟéaċ Conlaoċ air, agus do ċonnairc airm laoiċ aige
i n-a láiṁ, agus ba ḋóiġ leis go mba tualang le n-a imirt é.
D’eiriġ an macaoṁ annsoin agus do láṁuiġ a arm gaisce,
agus do ḃain an ḟóid-ḃéim air gur ṫreascair Breicne agus a
ċosa os a ċionn, agus ṫug béim go gcumas dó iarsoin gur
ċroinnleadar a éadaiġe i n-a ṫimċeall mágcuaird, gur ḃa
díoscair a ḋeaġ-noċt agus a íoċtar ó n-a ċrios síos de.  Ag
túrnaṁ a láṁa suas do’n ṁacaoṁ do tógaiḃ Breicne a ċeann
agus d’oscail a rosca go fóirleaṫan anáḋḃail agus aduḃairt:
“Ná déin an tuaiṫ-éaċt agus an meir-ġníoṁ mar soin .i.
an teaċtaire agus an fear turais is fearr ṫáinig go hUltaiḃ
do ṁarḃaḋ.”
  “Cia tusa féin?” ar an macaoṁ.
  “Mise Breicne mac Cairbre,” ar sé; “agus téiġim ar
do ċomairce-se.”
  “Créad do ḃeir arm gaisce agat?” ar Conlaoċ.