26 RUḊRAIĠEAĊT

a raiḃ timċeall air; agus do ṫug i láiṁ a ṁáṫar iad d’a
gcoimeád go n-a deiridís fir an doṁain: “Maiṫ an fear
beag úd ag Aoife”; agus do ċuaiḋ an fear bunaiḋ a ḃí aici
uaiṫe, go n-a de sin do lean an forainm de .i. “aoinḟear
Aoife.”
  D’ḟiafruiġ Conlaoċ lá n-aon d’a máṫair: “Maiṫ, a
ṁáṫair,” ar sé, “do buḋ ṁaiṫ liom a ḟios d’ḟagáil uait,
cia hé m’aṫair?”
  “Do ġeoḃair a ḟios san,” ar sí .i. “Cú Ċulainn mac
Suḃaltaiġ a hiaṫaiḃ Éireann aniar t’aṫair.”
  “An ḃfuil rioġaċt an doṁain aige?” ar Conlaoċ.
  “Noċan ḃfuil, a ṁic,” ar sí, “ná rioġaċt aon ċóige
aṁáin de ċóigeaḋaiḃ Éireann aige, giḋeaḋ is fíor-laoċ ró-
láidir é, agus is milis moḋṁaraċ mear-aigeantaċ i ngail
agus i ngaisce é.”
  “Doiliġ liom-sa san,” ar Conlaoċ, “is mo ġeineaṁain
uaiḋ sin, naċ óḋuine ag a mbeaḋ rioġaċt an doṁain do
geineaḋ mé óir buḋ mac díongḃála ḋó mise, mar is dearḃ
go ngeoḃainn-se an doṁan tar a éis.”
  “A ṁic,” ar Aoife, “ag so fáinne t’aṫar d’ḟág sé
agam-sa, agus aduḃairt liom an uair buḋ lán an fáinne seo
dod’ ṁeoir ṁeaḋoin do leigean d’a ionsuiḋe go hÉirinn.”
Tug dó an fáinne iarsoin, agus ba lán an fáinne d’a ṁeoir,
agus do ḃain sé an croimḟiaḋ d’aon ḃéim, agus d’innis a
ṁáṫair a ġeasa uile ḋó.
  “Maiṫ, a ṁic,” ar sí; “imṫiġ i ndiaiḋ t’aṫar ṁóir-
ṁeanmna d’ionsuiḋe Éireann.”
  “Taḃair-se eólas dom ċum Éireann,” ar Conlaoċ.
  Do ṫeagasc Aoife eólas d’a mac, agus ceileaḃras Conlaoċ
d’a ṁáṫair iarsoin.  Ní aiṫristear a ḃeag d’a scéala go
ráinig calaḋ na hAlban go ḃfacaiḋ an t-aon óglaoċ mór
mileaḋta do leaṫtaoiḃ an ċalaḋṫa agus ḋá ċarraig ċloiċe ’san
ġaḃail mara agus sliġe eadarṫa d’ionsuiḋe an dúna do ḃí
ar an dtaoiḃ eile de’n ġaḃail, agus ní raiḃ sliġe ag duine d’a
ċois gan coṁrac leis an aṫaċ óglaiġ.  Do riaċt Conlaoċ d’a
ionsuiḋe, agus aduḃairt an t-aṫaċ leis: “Créad as a
dtáingís, a ḟir ḃig?” ar sé.
  D’innis Conlaoċ a ṫeaċt a críoċaiḃ an doṁain ṁóir
anoir.
  “Ná taġaill an tsliġe,” ar an fear mór,  “óir dá dtigir