I

  Lá dá raiḃ Fionn mac Cuṁaill agus an
Ḟiann ag seilg ċonaiceadar cailín óg ag
teaċt ċucu. Ḃí an cailín ag marcaíoċt ar
ċapall bán.
  Ní ḟaca Fionn ná an Ḟiann riaṁ cailín ċoṁ
hálainn léi. Ḃí a gruaig ar ḋaṫ an óir. Ḃí
a súile ċoṁ geal leis na réalta. Ḃí coróin
ar a ceann. Ḃí diallait óir ar an gcapall
agus ċeiṫre cruite óir fé.
  “ Cé hé tusa, a ríon álainn ? ” arsa Fionn
léi.
  “ Mise Niaṁ Ċinn Óir,’’ ar sise. “ Iníon
rí mé.”
  “ Cad as duit? ” arsa Fionn.
  “ Ó Ṫír na nÓg,’’ ar sise. “ Tír álainn
aoiḃinn is ea í. Ní ṫagann aois ar éinne
inti.’’
  “ Cad a ṫug go hÉirinn tú ? ’’ arsa Fionn.
  “ Tá grá agam dod ṁac, d’Oisín uasal
mac Ḟinn,’’ ar sise. “ Ba ṁian liom é
ṫaḃairt liom go Tír na nÓg.’’
  Ḃí áṫas ar Oisín nuair a ċuala sé an
ċaint sin. Dúirt sé go raġaḋ sé léi go
Tír na nÓg.
  Aċ ḃí brón ar an ḃFéinn. Ḃí ḟios acu ná
feicfidís Oisín go deo arís.