AN COILEAĊ, AGUS AN t-ASAL, AGUS
AN LEÓN
Ḃí an coileaċ anáiɼde aɼ an gcɼuaiċ. Ḃí
an t-aſal ag ſtaṫaḋ an ḟéiɼ a’ bun na
cɼuaiċe aguſ ’ġá iṫe. Cé ḃuailfáḋ i dtɼeo
na h-áite aċ an león. Ċonaic an coileaċ é
aguſ ċuiɼ ſé glaoḋ aſ. Deiɼteaɼ ná fuil aon
ɼud iſ luġa aɼ an león ’ná glaoḋ coiliġ. Ċóṁ
luaṫ aguſ d’aiɼiġ ſé an ġlaoḋ ó’n gcoileaċ
ċuiɼ ſé búiɼṫ aſ aguſ do ɼiṫ ſé aſ an áit.
Le linn ġlaoiḋ an ċoiliġ ċuiɼ an t-aſal
béic uaṫḃáſaċ aſ. Anſan ċonaic ſé an
león ag imṫeaċt aɼ coſ-anáiɼde.
“ Daɼ fiaḋ,” aɼ ſeiſean, “ aċ tá ſé ag
teiṫe uaim ! ” aguſ ſiúd i ndiaiḋ an
leóin é aguſ gaċ aon ḃéic aige. D’imṫiġ-
eadaɼ aſ ɼaon ġlaoiḋ an ċoiliġ. D’ḟéaċ
an león laiſtiaɼ de. Ċonaic ſé an t-aſal
ag ɼiṫ ’n-a ḋiaiḋ. D’iompuiġ ſé aiɼ aguſ
do ɼug ſé aɼ ḃaic ṁuiníl aiɼ aguſ ṁaiɼḃ
ſé é. Ḃí an coileaċ ag féaċaint oɼṫa.
“ Ċeap an t-amadán ſan,” aɼ ſeiſean,
|
