ġlaoḋaḋ an coileaċ.
Ḃíoḋ ſan tamal
ɼoiṁ lá.  Ṫuigeadaɼ
i n-a n-aigne muɼa
mbeaḋ an coileaċ
go mbeaḋ tamal ſa
mbɼeiſ de ḋeiɼe
na h-oiḋċe acu ſa
leabaiḋ go ſeaſgaiɼ.
Duḃɼadaɼ le n-a
ċéile guɼ ḃ’ ḟeaɼɼ
an coileaċ do ṁaɼú.
Ṁaɼḃuiġeadaɼ é.
  Nuaiɼ a fuaiɼ bean
an tiġe go ɼaiḃ an
coileaċ maɼḃ ġlaoḋ-
aiḋ ſí ċúiċi na cailíní.
  “ A ċailíní,” aɼ
ſiſe leo, “ ní ḟeadaɼ
an doṁan cad d’
imṫiġ aɼ mo coileaċ
bɼeáġ.  Tá an ſgéal
ana-ċeataċ againn i
n-a éaġmuiſ.  An
ḟaid a ḃí ſé againn
ní ḃíoḋ le déanaṁ
aċ ſiḃ a ḋúiſeaċt
aguſ do ċuɼ i nḃuɼ
ſuiḋe ċun na h-oibɼe
nuaiɼ a ġlaoḋaḋ ſé.
Aſ ſo amaċ ní foláiɼ