114                    AESOP

toil Dé.  Gaċ aoinne ag loɼg an ɼuda ná
fuil aige aguſ ná bainean leiſ, aguſ gan aon
ṁeaſ aige aɼ an ɼud atá aige aguſ do
ḃainean leiſ.
  Tá gaċ aon ɼud i n-a ċeaɼt an ḟaid atá ſé
aɼ an gcuma n-aɼ toil le Dia é ḃeiṫ.

   AN MADA-RUAḊ AGUS AN LEÓN
                         ḂAINEAN
  Do caſaḋ an ḃeiɼt aɼ a ċéile.  Ċɼomadaɼ
aɼ ċainnt.  Do ṫáɼla mac óg a ḃeiṫ ag an
león ḃainean.
  “ Tá ál óg agam-ſa, leiſ, ſa ḃaile am’
ḋiaiḋ,” aɼſan mada-ɼuaḋ.  “ Tá móɼẛeiſeaɼ
acu agam, ſlán a ḃeid ſiad ! ” aɼ ſiſe.
  “ Iſ maiṫ é ſin, iſ maiṫ é ſin,” aɼſan
ḃan-león.
  “ Iſ dóiċ liom féin,” aɼſan mada-ɼuaḋ,
“ guɼ mó go móɼ le ɼáḋ an ṁáṫaiɼ go mbíon
an t-ál bɼeáġ móɼ aici uaiɼ ſa mbliaḋain, an
móɼẛeiſeaɼ, ſlán a ḃeid ſiad, ’ná an ṁáṫaiɼ
ná bíon aici aċ an t-aon ċoileán beag
aṁáin, aguſ gan ſan féin aċ uaiɼ inſ na tɼí
ḃliaḋnaiḃ, b’ḟéidiɼ.”
  Ḃí feaɼg ag teaċt aɼ an león, aċ do
ḃɼúiġ ſí fúiṫi an ḟeaɼg.
  “ B’ḟéidiɼ é,” aɼ ſiſe.  “ Aċ tuig an méid
ſeo, a ḃean ṁacánta.  Nuaiɼ a ḃíon do
ṁóɼẛeiſeaɼ agat-ſa ní ḃíon agat ionta
aċ móɼẛeiſeaɼ maidɼíní ɼuaḋa.  Nuaiɼ a ḃíon
an t-aon ṁac aṁáin agam-ſa cat leóin
a ḃíon agam ann.  Iſ dóiċ liom-ſa guɼ