AN BROḂ LUAĊRA AGUS AN DAIR
Ḃí cɼann bɼeáġ láidiɼ daɼaiġe ag fáſ aɼ
ṗoɼt na h-aḃan. Ḃí bɼoḃ luaċɼa ag fáſ
i n-aice an ċɼainn. D’ḟéaċ an cɼann aɼ an
mbɼoḃ.
“ Mo ṫɼuaġ ṫu, a ɼud ḃoiċt ! ” aɼſaii
cɼann. “ Cad a ḋéanfiɼ-ſe nuaiɼ a ṫioc-
fiḋ an ġaoṫ láidiɼ ? Lúban an puṫ beag
iſ laige ṫu. Cad a ḋéanfiɼ nuaiɼ a ṫioc-
fiḋ an ſtoiɼm ? ”
Ní duḃaiɼt an bɼoḃ aon ní. Níoɼ ḋein
ſé aċ éiſteaċt leiſ an gcainnt.
Ṫáinig an ſtoiɼm, ſtoiɼm náɼ ċuiṁin le
h-aoinne a ḃí ſuaſ a leiṫéid. Do ċɼom an
bɼoḃ ſíoſ go talaṁ aguſ do leig ſé do’n
ġaoiṫ imṫeaċt oſ cionn a ċinn. Do ẛeaſaiṁ
an daiɼ go teann aɼ feaḋ aḃfad. Ḃí na
pɼéaṁaċa ɼó ḋaingean ſa talaṁ aguſ iad
|
