Ġlaoiġ an fear saiḃir ar ċaptaen an airm.
  “ Is liom-sa an ġé seo,” ar seisean.
“ Ġoid an buaċaill seo uaim í. Cuir sa
ṗríosún é.”
  Rug an fear saiḃir ar iorball ar an
ngé. Ġreamaiġ a láṁ den iorball agus ní
ḟéadfaḋ sé a ġreim a ḃogaḋ.
  Rug an captaen greim ar an ḃfear saiḃir.
Ġreamaiġ a láṁ de agus ní ḟéadfaḋ sé a
ġreim a ḃogaḋ.
  Ṫáinig saiġdiúir. Rug an saiġdiúir ar an
gcaptaen. Ġreamaiġ a láṁ de agus ní
ḟéadfaḋ sé a ġreim a ḃogaḋ.
  Ṫáinig fear eile agus fear eile go dtí go
raiḃ scata acu ceangailte as a ċéile. Ṡiúil
an ġé ar fuaid an ḃaile agus iad go léir ina
diaiḋ aniar. Ḃí gaċ éinne ag gáirí agus ag
magaḋ fúṫu.
  “ Scaoil saor mé,” arsa an fear saiḃir le
Páid. “ Scaoil saor mé agus taḃarfad mála
óir duit.”
  Laḃair Páid leis an ngé. Ḃog an greim
a ḃí ag na daoine ar a ċéile. Ṫug an fear
saiḃir an mála óir do Ṗáid.
  Nuair d’éiriġ Páid ar maidin, ḃí an ġé
ḋearg imiṫe uaiḋ, aċ ḃí an mála óir aige
agus ṁair sé go sona sásta as san amaċ.