Ḃí buaċaill boċt ann fadó. Páid ab ainm
dó. Ḃí a aṫair agus a ṁáṫair marḃ. Ḃí sé
ina ċónaí ina aonar i mboṫán cois farraige.
  Ní raiḃ éinní sa tsaol aige aċ aṁáin scata
géanna. Ḋíolaḋ sé na géanna ar an margaḋ
nuair a ḃídís raṁar.
  Lá aṁáin ċruinniġ Páid a ċuid géanna ċun
iad a ṫaḃairt ar an margaḋ.
  Ḃí an tráṫnóna ann. Ḃí an ġrian ag dul
fé. Ḃí néalta buí sa spéir. Ḃí an ġrian
mar a ḃeaḋ liaṫróid óir agus í ag dul fé
go mall, réiḋ, gur luiġ sí sa ḃfarraige
ag bun na spéire.
  “ Naċ álainn an raḋarc é, buíoċas mór le
Dia na glóire ! ’’ arsa Páid.
  Leis sin, ċonaic sé gé ag eitilt ċuige ón
ḃfarraige. Gé ḋearg ab ea í, agus a ḋá
sciaṫán ar ḋaṫ an óir.
  Ċuaiġ an ġé i dteannta na ngéanna eile.
Ṫiomáin Páid na géanna go léir roimis nó
go dtángadar go dtí an baile mór.
  Ṫáinig fear saiḃir ċuige.
  “ Is álainn an ġé í sin agat,” arsa an fear
saiḃir le Páid. “ Cá ḃfuairis í?’’
  “ Ón ngréin a ṫáinig sí,” arsa Páid.