Aesop

             A ṪÁINIG GO H-ÉIRINN         21
  Fé ḋeiɼe do ɼugaḋ aiɼ aguſ do daoɼad
ċun a ċɼoċta é.  Ḃí ſé ṫuaſ aɼ an gcɼoiċ
aguſ an téad fé n-a ṁuineál.  Ḃí a

ṁáṫaiɼ i n-a ſeaſaṁ ag bun
na cɼoiċe aguſ í ag gol.
D’iaɼ ſé aɼ an luċt coim-
eádta leigint dó focal do
laḃaiɼt léi.  Do leigeaḋ
anáiɼde í.  Do ċɼom ſé a
ċeann ċun a cluaiſe maɼ
ḃeaḋ ſé ċun cogaiɼ a ṫaḃ-
aiɼt di.  I n-a inead ſan iſ
aṁlaiḋ a ɼug ſé aɼ ċluaiſ
uiɼṫi le n-a ḟiacalaiḃ.  Do
ḃain ſé an ċluaſ ó’n gceann
di !
  Do ſgɼead a ɼaiḃ láiṫɼeaċ
le gɼáin aɼ a leiṫéid de
ġníoṁ ag mac ḋ’á ḋeanaṁ
aɼ a ṁáṫaiɼ aguſ é ag dul
ċun báiſ.

  “ Stadaiḋ, a ḋaoine maiṫa,” aɼ ſeiſean.
“ Cé iſ dóiċ liḃ a ṫug ċun na cɼoiċe ſeo
miſe ? ” aɼ ſeiſean.  “ Sin í anſan í,” aɼ
ſeiſean.  “ Dá ngaḃaḋ ſí oɼm go maiṫ le
ſlait an lá a ġoideaſ an leaḃaɼ ní ġoidfinn
a ṫuille aguſ ní ḃeinn anſo anoiſ.”

                     An Múine :

  “ Toſaċ an uilc iſ é iſ uſa do ċoſg.”
  “ Nuaiɼ ċɼuaḋan an tſlat iſ deacaiɼ í
ẛníoṁ.”
  “ Ní ḃíon an ɼaṫ aċ maɼ a mbíon an ſmaċt.”