“ Táim ag dul ċun na farraige,” arsa
Seán. “ An dtiocfair liom ? ”
  “ Tá obair le déanaṁ agam,” arsa an
ḃeaċ. “ Caiṫfead mil a ḃailiú do na beaċa
óga.”
  D’imiġ Seán leis agus é ag canaḋ ḋó féin :
            “ Hí ró hí,
               Naċ breá an ní
               A ḃeiṫ díoṁaoin,
               Lá geal breá
               Is an ġrian go hard.’’
  Ḃí lon duḃ ag déanaṁ ceoil ar ċrann.
Seo é an port a ḃí aige:
            “ A ḃuí le Dia.
               A ḃuí le Dia.
               Tá an lá go breá.
               Tá an ġrian go hard.
               A ḃuí le Dia.
               A ḃuí le Dia.”
  Stad Seán dá ṗort féin agus d’éist sé le
port an loin. Ṫáinig náire air. Ċas sé ṫar
n-ais agus fuair sé a ċuid leaḃar. Ċuaiġ
sé ar scoil agus é ag canaḋ ḋó féin :
            “ Hí ró hí,
               Ní ceart d’éinní
               A ḃeiṫ díoṁaoin,
               Lá geal breá
               Is an ġrian go hard.’’