A TÁINIG GO H-ÉIRINN         71

            AN SLIAḂ I DTEINNEAS

  Ḃí ſliaḃ i dtíɼ éigin iaſaċta aguſ d’aiɼiġ
na daoine, lá, foṫɼam aguſ búiɼṫeaċ uaṫ-
ḃáſaċ ag teaċt aſ, aguſ é ḋ’á luaſgaḋ aguſ
ḋ’á lúbaḋ maɼ ḃeaḋ ɼud go mbeaḋ pian aiɼ.
Do ɼiṫeadaɼ na daoine go léiɼ féaċaint
cad a ḃí ag imṫeaċt aɼ an ſliaḃ nú cad fé
ndeaɼ an t-éiɼleaċ.  Do ḃuail aoḋaiɼe úmpa
aguſ é ag teaċt ó’n ſliaḃ.  “ Cad fé ndeaɼ
an t-éiɼleaċ ? ” aɼ ſiad, “ nú cad ’tá aɼ an
ſliaḃ ? ”  “ Tá teinneaſ aɼ an ſliaḃ,” aɼ
ſeiſean, aguſ d’imṫiġ ſé.
  D’ ḟanadaɼ-ſan ag féaċaint aɼ an luaſgaḋ
aguſ ag éiſteaċt leiſ an mbúiɼṫeaċ.
  Aɼ ball do léim luċ amaċ a’ poll a
ḃí i dtaoḃ an ċnuic aguſ do ſtad an
ċaiſmiɼt.
  “ Oċ ón ! ” aɼſa cáċ.  “ Foṫɼam móɼ aɼ
ḃeagán cúiſe ! ”

                     An Múine :

  Ná dein “ móɼán cainnte aɼ ḃeagán
cúiſe.”
  Ná bíoḋ “ deataċ móɼ aſ dɼoċ-ṫeine ”
agat.
  Ná bíoḋ “ an focal móɼ aguſ an gníoṁ
beag ” agat.
  Ná bíoḋ glóɼ leóin aguſ cɼoiḋe loin
agat.