Ḃí cailín fad ó i dtiġ na mbɼáiṫɼe aguſ ní ḃíoḋ aon teóɼa leiſ an méid oibre ḃíoḋ ſí a cur roimpi le déanaṁ. Iſ cuma cad a ḃeaḋ gan déanaṁ aguſ b’ḟéidiɼ go mbeaḋ ſé gan déanaṁ aɼ feaḋ ɼáiṫe, nuaiɼ déaɼfaiḋe leiſ an gcailín é ḋéanaṁ, ’ſé an fɼeagɼa ḃíoḋ aici i gcoṁnuiḋe: “Ó ḃíoſ ċum é ſin a ḋéanaṁ mé ḟéin.” Ċeap na bɼáiṫɼe aɼ dtúiſ go ɼaiḃ cailín anaḋíċeallaċ aca, aguſ iſ minic a ḃídíſ ag molaḋ an ċailín aguſ ag maoiḋeaṁ aiſti le bɼáiṫɼiḃ eile. Aon lá aṁáin a ṫáinig ſean-ḃɼáṫaiɼ ċuca ó ṁainiſtiɼ eile, aguſ nuaiɼ a ċuala ſé an t-áɼd-ṁolaḋ aɼ ċailín na mbɼáiṫɼe, “Beiḋ ḟioſ agam-ſa,” aɼ ſeiſean, “an ḃfuil ſí ċoṁ maiṫ aguſ deiɼṫeaɼ liom í ḃeiṫ.” “Cogaɼ,” aɼ ſeiſean le ceann de na bɼáiṫɼiḃ, “abaiɼ leiſ an gcailín teaċt iſteaċ i ſeómɼa na leaḃaɼ aguſ, nuaiɼ a ḃeiḋ ſí iſtiġ ann, abaiɼ léi guɼ ċeaɼt di na leaḃaiɼ a niġe.” “Aguſ cad ċuige go gcuiɼfinn obaiɼ óinɼiġe maɼ ſin ɼoimpi? Ḃeaḋ feaɼg uiɼṫi aguſ b’ḟéidiɼ go ḃfágfaḋ ſí ſinn. Ní fuiɼiſt cailín maɼ í ’ḟaġáil geallaim duit.” “Déan ɼud oɼm,” aɼſ’ an ſean-ḃɼáṫaiɼ. Do ġlaoḋuiġ ſé aɼ an gcailín aguſ ní ɼaiḃ ſí i ḃfad ag teaċt, aguſ, nuaiɼ a ṫáinig ſí, duḃaiɼt an ſean-ḃɼáṫaiɼ léi go bog ɼéid : “Cloiſim guɼ anaċailín ṫú. Iſ móɼ an t-iongnaḋ liom, a Ḃɼiġid, na leaḃaiɼ ſeo ḃeiṫ gan niġe agat fóſ.” “Ḃíoſ díɼeaċ ċun é ſin a ḋéanaṁ, mé ḟéin, a aṫaiɼ.” “Ó ní gáḃaḋ ḋuit é, a Ḃɼiġid,” aɼſ’ an bɼáṫaiɼ eile go ſeaɼḃ. Ó ’n lá ſain go dtí an lá indiu tá Cailín na mBɼáiṫɼe maɼ ainm aɼ éinne a ḃíonn “ċun é ſin ḋéanaṁ” i n-ionad é ḃeiṫ déanta. |