| * Tá an ſgeul ſo focal aɼ ḟocal go díɼeaċ maɼ do fuiɼeaſ aguſ maɼ do ſgɼíoḃaſ ſíoſ é ó ḃeul Ṁáɼtain Ruaiḋ Uí Ġiollaɼnáṫ (Foɼde i mBeuɼla), i gCondae na Gaillṁe. [-- Duḃġlaſ de hÍde]. Ḃí feilméaɼ [nó duine-uaſal] ann ſan tíɼ aguſ ní ɼaiḃ aige aċt aon ṁac aṁáin. Ṫáinig ſé ſeó [Ridiɼe na gcleaſ] ċuige aſteaċ tɼaṫnóna oiḋċe, aguſ d’iaɼɼ ſé lóiſtin dó féin aguſ do’n dá-’ɼ-’eug do ḃí i n-éinḟeaċt leiſ. “Suaɼaċ liom maɼ tá ſé agam le t’aġaiḋ,” aɼ ſan feilméaɼ, “aċt tiúḃɼaiḋ mé ḋuit é aguſ do d’ ḋá’ɼ-’eug.” Fɼiṫ ſuipéaɼ ɼéiḋ ḋóiḃ ċoṁ maiṫ a’ſ ḃí ſé aige, aguſ nuaiɼ ḃí an ſuipéaɼ caiṫte, d’iaɼɼ an Ridiɼe aɼ an dá-’ɼ-’eug ſo éiɼiġe ſuaſ aguſ píoſa gaiſgiḋeaċta do ḋeunaṁ dó’n ḟeaɼ ſo, ag taiſbeánt na ngníoṁaɼṫa ḃí aca. D’éiɼiġ an dá-’ɼ-’eug aguſ ɼinneadaɼ gaiſgiḋeaċta ḋó, aguſ ní ḟaca an duine ſeo aɼiaṁ píoſa gaiſgiḋeaċta maɼ iad ſin, “maiſeaḋ,” adeiɼ an duine-uaſal, feaɼ an tiġe, “níoɼ ḃfeaɼɼ liom an oiɼead ſo [de ẛaiḋḃɼeaſ] ’ná dá mbeiḋeaḋ mo ṁac ionnánn ſin [do] ḋeunaṁ.” “Leig liom-ſa é,” aɼ Ridiɼe na gcleaſ, “go ceann lá aguſ bliaḋain, aguſ béiḋ ſé ċoṁ maiṫ le ceaċtaɼ de na buaċailliḃ ſeó atá agam.” “Leigfead,” aɼ ſan duine-uaſal, “aċt go dtiúḃɼaiḋ tu aɼ aiſ ċugam é i gceann bliaḋna.” “O Tiúḃɼad,” aɼ Ridiɼe na gleaſ, “aɼ aiſ ċugad é.” Fɼiṫ bɼéacfaſt aɼ maidin, lá aɼ na ṁáɼaċ, dóiḃ, nuaiɼ ḃíodaɼ ag dul ag imṫeaċt, aguſ leig an duine-uaſal an mac leó, aguſ d’ḟan ſiad amuiġ lá aguſ bliaḋain. I gceann a’ lá aguſ bliaḋain ṫáinig ſiad aɼíſ a-ḃaile ċuige, aguſ a ṁac féin i n-éinḟeaċt leó. Ḃí ſé [ag] faiɼe oɼɼa, aguſ ḃí fáilte ɼompa aige, aguſ ḃí oiḋċe ṁaiṫ aca. Nuaiɼ ḃíodaɼ taɼéiſ a ſuipéiɼ, duḃaiɼt Ridiɼe na gcleaſ leiſ an dá-’ɼ-’eug éiɼiġe ſuaſ aɼíſ aguſ gaiſgiḋeaċt do ḋeunaṁ do’n duine-uaſal do ḃí taḃaiɼt an tſuipéiɼ dóiḃ. Anoiſ ḃí a ṁac féin ann, fɼeiſin, aguſ ḃí ſé i ngaɼ do ḃeiṫ ċoṁ maiṫ le ceaċtaɼ aca. “Ní’l ſé ’na ġaiſgiḋeaċ fóſ ċoṁ maiṫ le mo ċuid-ſe feaɼ, aċt leig liom-ſa é,” aɼ Ridiɼe na gcleaſ, “aɼ feaḋ lá aguſ bliaḋain eile.” “Leigfead,” aɼ ſeiſean, “aċt go dtiúḃɼaiḋ tu aɼ aiſ ċugam é i gceann an lá aguſ bliaḋain.” Duḃaiɼt ſé go dtiúḃɼaḋ. D’imṫiġ ſiad leó, an lá aɼ na ṁáɼaċ ’ɼéiſ biḋ na maidne, aguſ d-ḟanadaɼ amuiġ lá aguſ bliaḋain eile. Aguſ i gceann an lá aguſ bliaḋain ċonnaiɼc an duine-uaſal an coṁluadaɼ ag teaċt ----- ċuige aɼíſ. Ṫug ſé fáilte aguſ ſuipéaɼ dóiḃ, le lúṫġáiɼe iad do ḃeiṫ aɼ aiſ aɼíſ aguſ a ṁac leó. Ċaiṫeadaɼ an ſuipéaɼ, aguſ nuaiɼ ḃíodaɼ ’ɼéiſ a ſuipéiɼ, duḃaiɼt ſé le n-a ċuid feaɼ éiɼiġe ſuaſ aguſ píoſa gaiſgiḋeaċta do ḋeunaṁ do’n duine-uaſal do ḃí taḃaiɼt na gnaoiṁúileaċt (?) dóiḃ. D’éiɼiġ ſiad ſuaſ, tɼí fiɼ deug, aguſ ba é a ṁac an feaɼ do b’ḟeaɼɼ de’n méad ſin. Ní ɼaiḃ feaɼ aɼ biṫ ionnánn ceaɼt do ḃain dé aċt Ridiɼe na gcleaſ féin. Deiɼ an duine-uaſal, “ní’l feaɼ aɼ biṫ aca ionnánn gaiſgiḋ- eaċt do ḋeunaṁ le mo ṁac féin.” “Ní’l, go deiṁin,” aɼ Ridiɼe na gcleaſ “aon ḟeaɼ ionnánn a ḋeunaṁ aċt miſe; aguſ má leigeann tu ḋaṁ-ſa é lá aguſ bliaḋain eile, béiḋ ſé ’na ġaiſgiḋeaċ ċoṁ maiṫ liom féin.” “Maiſeaḋ, leigfead,” aɼ ſan duine-uaſal, “leigfiḋ mé leat é,” adeiɼ ſe. Anoiſ, níoɼ iaɼɼ ſé aiɼ, an t-am ſo, a ṫaḃaiɼt aɼ aiſ aɼíſ, maɼ ɼinne ſé na h-amannta eile, aguſ níoɼ ċuiɼ ſé ann a ġeaſaiḃ é. I gceann an lá aguſ bliaḋain, ḃí an duine-uaſal ag fanaṁaint aguſ ag ſúil le n-a ṁac, aċt ní ṫáinig an mac ná Ridiɼe na gcleaſ. Ḃí an t-aṫaiɼ, ann ſin, faoi imniḋe ṁóiɼ naċ ɼaiḃ an mac ag teaċt a-ḃaile ċuige, aguſ duḃaɼt ſé: “pé b’é áit de’n doṁan a ḃfuil ſé, caiṫfiḋ mé a ḟáġail amaċ.” D’imṫiġ ſé ann ſin aguſ ḃí ſé ag imṫeaċt guɼ ċaiṫ ſé tɼí oiḋċe aguſ tɼí lá ag ſiúḃal. Ṫáinig ann ſin aſteaċ i n-áit a ɼaiḃ áɼuſ bɼeáġ, aguſ amuiġ anaġaiḋ an doɼuiſ ṁóiɼ ḃí tɼí fiɼ deug ag bualaḋ báiɼe ann; aguſ ẛeaſ ſé ag feuċaint aɼ na tɼí feaɼaiḃ deug d’á ḃualaḋ, aguſ ḃí aon ḟeaɼ aṁáin d’á ḃualaḋ le dá-’ɼ- ’eug aca. Ṫáinig ſé ’ſan áit a ɼaḃadaɼ aſteaċ ann a meaſg ann ſin, aguſ ’ſé a ṁac féin ḃí ag bualaḋ an ḃáiɼe leiſ an dá-’ɼ-’eug eile. Ċuiɼ ſé fáilte ɼoiṁ an aṫaiɼ ann ſin. “O! a aṫaiɼ,” adeiɼ ſé, “ní’l aon ḟáġail agad oɼm. Ni ɼinne tuſa,” adeiɼ ſé, “do ġnaṫa (gnóḋ) ceaɼt; nuaiɼ ḃí tu [ag] deunaṁ maɼgaiḋ leiſean níoɼ iaɼɼ tu aiɼ; miſe [do] ṫaḃaiɼt aɼ aiſ ċugad.” “Iſ fíoɼ ſin,” adeiɼ an t-aṫaiɼ. “Anoiſ,” adeiɼ an mac, “ní ḃfuiġfiḋ tu feuċaint oɼm anoċt, aċt deunfaɼ tɼí colaim deug dínn aguſ caiṫfiḋeaɼ gɼána coiɼce aɼ an uɼláɼ aguſ deuɼfaiḋ Ridiɼe na gcleaſ má aiṫniġeann tu do ṁac oɼɼa ſin [= ann a meaſg-ſan] go ḃfuiġfiḋ tú é. Ní ḃéiḋ miſe ag iṫe aon ġɼáin aguſ béiḋ na cinn eile ag iṫe. Béiḋ miſe dul anonn ’ſ anall ’ſ ag bualaḋ pɼioċa ann ſan gcuid eile --- de na colamaiḃ. Geoḃaiḋ tu do ɼoġan aguſ déarfaiḋ tu leiſ gur b’é mé ṫógfaſ tu. Sin é an coṁaɼṫa ḃeiɼim duit, i ɼioċt go n-aiṫneóċaiḋ tu miſe ameaſg na gcolam eile, aguſ ma ṫoġann tu go ceaɼt, béiḋ mé agad an uaiɼ ſin.” D’fág an mac é ann ſin, aguſ ṫáinig ſé aſteaċ ann ſan teaċ, aguſ ċuiɼ Ridiɼe na gcleaſ fáilte ɼoiṁe. Duḃaiɼt an duine- uaſal go dtáinig ſé ag iaɼɼaiḋ a ṁic nuaiɼ naċ dtug an Ridiɼe aɼ aiſ leiſ é i gceann na bliana. “Níoɼ ċuiɼ tu ſin ann ſan maɼgaḋ,” aɼ ſan Ridiɼe, “aċt ó ṫáinig tu ċoṁ fada ſin d’á iaɼɼaiḋ, caiṫfiḋ ſé ḃeiṫ agad, má ’ſ féidiɼ leat a ṫoġaḋ amaċ.” Rug ſé aſteaċ ann ſin é go ſeomɼa a ɼaiḃ tɼí colaim deug ann, aguſ duḃaiɼt ſé leiſ, a ɼoġa colaim do ṫoġaḋ amaċ, aguſ dá mbuḋ h-é a ṁac féin do ṫoġfaḋ ſé go dtiucfaḋ leiſ a ċongḃáil. Ḃí na colaim uile ag piocaḋ na ngɼána coiɼce de’n uɼláɼ, aċt aon ċeann aṁáin do ḃí gaḃail ṫaɼt aguſ ag bualaḋ pɼioca ann ſan gcuid eile aca. Do ṫoġ an duine-uaſal an ceann ſin. “Tá do ṁac gnóṫaiġṫe agad,” aɼ ſan Ridiɼe. Ċaiṫ ſiad an oiḋċe ſin buil (?) a ċéile, aguſ d’imṫiġ an duine- uaſal aguſ a ṁac an lá aɼ na ṁáɼaċ aguſ dḟágadaɼ Ridiɼe na glceaſ. Nuaiɼ ḃí ſiad ag dul a-ḃaile ann ſin, ṫáinig ſiad go baile-móɼ, aguſ ḃí aonaċ ann, aguſ nuaiɼ ḃíodaɼ dul aſteaċ ann ſan aonaċ d’iaɼɼ an mac aɼ a aṫaiɼ ſɼeang do ċeannaċ aguſ do ḋeunaṁ aḋaſtaiɼ ḋó. “Deunfaiḋ miſe ſtail díom féin,” adeiɼ ſé, “aguſ díolfaiḋ tu mé aɼ an aonaċ ſo. Tiucfaiḋ Ridiɼe na gcleaſ ċugad aɼ aon aonaċ--tá ſé do d’ leanaṁaint anoiſ--aguſ ceannóċaiḋ ſé miſe uait. Nuaiɼ ḃéiḋeaſ tu ’g am’ ḋíol, ná taḃaiɼ an t-aḋaſtaɼ uait aċt congḃaiġ ċugad féin é, aguſ [iſ] féidiɼ liom-ſa teaċ aɼ aiſ ċugad--aċt an t-aḋaſtaɼ do ċong- ḃail.” Rinne an mac ſtail dé féin ann ſin, aguſ fuaiɼ an t-aṫaiɼ aḋaſtaɼ aguſ ċuiɼ ſé aiɼ é. Ṫaɼɼaing ſé ſuaſ ann ſin aɼ an aonaċ é, aguſ iſ geaɼɼ do ḃí ſé ’na ẛeaſaṁ ann ſin, nuaiɼ ṫáinig Ridiɼe na gcleaſ ċuige aguſ d’iaɼɼ ſé cia ṁéad do ḃeiḋeaḋ aɼ an ſtail aige. “Tɼí ceud púnta” deiɼ an duine-uaſal. “Tiú- ḃɼaiḋ miſe ſin duit,” deiɼ Ridiɼe na glceaſ--ṫiúḃɼaḋ ſé ɼud aɼ biṫ ḋó ag ſúil go ḃfuiġfeaḋ ſé an mac aɼ aiſ, maɼ ḃí ḟioſ aige go maiṫ guɼ b’é do ḃí ann ſan ſtail. “Tiuḃɼaiḋ miſe ḋuit é aɼ an aiɼgiod ſin,” aɼ ſan duine-uaſal, “aċt níṫiúḃɼaiḋ mé an t-aḋaſtaɼ.” “Buḋ ċeaɼt an t-aḋaſtaɼ do ṫaḃaiɼt,” aɼ ſan Ridiɼe. D’imṫiġ an Ridiɼe ann ſin aguſ an ſtail leiſ, aguſ d’imṫiġ an duine-uaſal aɼ a ḃealaċ féin ag dul a-ḃaile. Aċt ní ɼaiḃ ſé aċt aṁuiġ aɼ an aonaċ ’ſan am a dtáinic an mac ſuaſ leiſ aɼíſ. --- “A aṫaiɼ,” adeiɼ ſé, “tá mé aɼ fáġail andiú agad, aċt tá aonaċ ann a leiṫeid ſeo d’áit amáɼaċ aguſ ɼaċamaoid aſteaċ ann.” An lá aɼ na ṁáɼaċ, nuaiɼ ḃíodaɼ ag dul aſteaċ ann ſan aonaċ eile, duḃaiɼt an mac: “Deunfaiḋ mé ſtail díom féin aguſ tiucfaiḋ Ridiɼe na glceaſ aɼíſ dom’ ċeannaċ. Tiúḃaɼaiḋ ſé aiɼgiod aɼ biṫ oɼm a iaɼɼfaſ tu, aċt cuiɼ ann ſan maɼgaḋ naċ dtiúḃɼaiḋ tuſa an t-aḋaſtaɼ dó.” Ṫaɼɼaingeadaɼ ſuaſ aɼ an aonaċ ann ſin, aguſ ɼinne ſé ſtail dé féin aguſ ċuiɼ an t-aṫaiɼ aḋaſtaɼ aiɼ aguſ iſ geaɼɼ do ḃí ſé ann, ’na ẛeaſaṁ, nuaiɼ ṫáinig Ridiɼe na gcleaſ ċuige aguſ d’ḟiafɼuiġ ſé ḋé cia ṁéad do ḃeiṫ- eaḋ aɼ an ſtail aige. “Sé ceud púnta,” aɼ ſan duine-uaſal. “Tiúḃɼaiḋ miſe ſin duit,” adeiɼ ſé. “Aċt ní ṫiúḃɼaiḋ mé an t-aḋaſtaɼ ḋuit.” “Buḋ ċeaɼt an t-aḋaſtaɼ ṫaḃaiɼt aſteaċ ’ſan maɼgaḋ,” aɼ an Ridiɼe, aċt ní ḃfuaiɼ ſé é. D’imṫiġ Ridiɼe na gcleaſ ann ſin aguſ an ſtail leiſ, aguſ d’imṫiġ an duine-uaſal aɼ a ḃealaċ ag dul a-ḃaile, aċt ní ɼaiḃ ſé i mbeaɼna a’ ċoſtuim ag dul amaċ aɼ an aonaċ am [nuaiɼ] a dtáinig an mac aɼíſ ſuaſ leiſ. “Tá go maiṫ, aṫaiɼ,” adeiɼ ſé, “tá an uaiɼ ſeó gnóṫaiġṫe againn, aċt ní’l ḟioſ agam cɼeud ḋeunfaſ an lá-amáɼaċ linn. Tá aonaċ ann a leiṫeid ſéo d’áit amáɼaċ aguſ taɼɼóngamaoid ann.” Ċuadaɼ maɼ ſin aɼ an aonaċ an lá aɼ n-a ṁáɼaċ, aguſ ɼinne an mac ſtail de féin, aguſ ċuiɼ an t-aṫaiɼ aḋaſtaɼ aiɼ, aguſ iſ geaɼɼ do ḃí ſé ’na ẛeaſaṁ aɼ an aonaċ i n-am ṫáinig Ridiɼe na gcleaſ aɼíſ ċuige. D’ḟieafɼuiġ an Ridiɼe cia ṁéad do ḃeiḋeaḋ ſé ag iaɼɼaiḋ aiɼ an ſtail ḃɼeáġ ſin do ḃí aige ann ſan aḋaſtaɼ. “Naoi gceud púnta tá miſe ag iaɼɼaid aiɼ,” aɼ ſan duine-uaſal. Níoɼ ẛail ſé go dtiúḃɼaḋ ſé ſin dó. Aċt ní ċongḃóċaḋ aiɼgiod aɼ biṫ an ſtail ó’n Ridiɼe. “Tiuḃɼaiḋ mé ſin duit,” adeiɼ ſé. Ċuiɼ ſé a láṁ ann a ṗóca aguſ ṫug ſé an naoi gceud púnta ḋó, aguſ ɼug ſé aɼ an ſtail leiſ an láṁ eile, aguſ d’imṫiġ ſé leiſ ċoṁ luaṫ ſin guɼ ḋeaɼmad an duine-uaſal é do ċuɼ ann ſan maɼgaḋ an t-aḋaſtaɼ ṫaḃaiɼt aɼ aiſ dó. D’ḟan ſé ag ſúil go ḃfillfeaḋ an mac, aċt níoɼ ḟill ſé. Ṫug ſé ſuaſ é ann ſin aguſ duḃaiɼt ſé naċ ɼaiḃ aon ṁaiṫ ḋó tɼufón (?) [ḃeiṫ ag ſúil] go bɼáṫ leiſ, ná le n-a ṫeaċt aɼ aiſ aɼíſ go bɼáṫ. Ṫug Ridiɼe na gcleaſ ann ſin an mac leiſ, aguſ ḃí ſé taḃaiɼt ’ċ uile ẛóiɼt pionnúiſ aguſ dɼoċ-uſáide ḋó, aguſ ní leigfeaḋ ſé é aɼ boɼd le aon duine ag iṫe a ḃeaṫa, aċt ḃí ſé ann ſin cean- gailte, aguſ an lá leigfeaḋ ſé na gaiſgiḋiġ eile amaċ, ní leigfeaḋ --- ſé eiſean leó. Ḃí ſé ſeal fada maɼ ſin, aguſ RIdiɼe na gcleaſ ag cuɼ dɼoċ-ṁeaſ aiɼ aguſ ag taḃaiɼt uile ẛóiɼt pionnúiſ dó. Ṫuit ſé amaċ guɼ imṫiġ Ridiɼe na gcleaſ an lá ſo aſ baile, aguſ d’ḟagḃaiḋ ſé eiſean ann ſan ḃfuinneóig iſ áiɼde ’ſan teaċ, ’n áit naċ ɼiaḃ ɼud aɼ biṫ le fáṫail aige; aguſ é ceangailte ann ſin, ẛuaſ i n-áiɼde. Aguſ nuaiɼ ḃí ’ċ uile ḋuine imṫiġṫe ann ſin, aguſ gan aɼ an t-ſɼáid aċt é féin aguſ an cailín, d’iaɼɼ ſé deoċ uiſge i n-ainm Dé, aɼ an gcailín. Duḃaiɼt an cailín go mbeiḋeaḋ faitċioſ uiɼɼi dá ḃfáġaḋ a máiġiſtiɼ amaċ í, go maɼ- ḃóċaḋ ſé í. “Ní ċloiſfiḋ duine aɼ biṫ go deó é,” adeiɼ ſé, “ná bíoḋ faitċioſ aɼ biṫ oɼt, ní miſe innſeóċaſ [=inneóſaſ] dó é.” Ṫug ſí ſuaſ an deoċ aige ċuige ann ſin, aguſ nuaiɼ ċuiɼ ſé a ċloig- ionn ann ſan uiſge, ag ól an uiſge, ɼinne ſé eaſcon dé féin aguſ ċuaiḋ ſé ſíoſ ann ſan ſoiṫeaċ. Ḃí ſɼoṫán beag uiſge taoḃ amuiġ de ’n doɼuſ ḃí [ag] ɼiṫ go ndeaċaiḋ ſé aſteaċ ann ſan aḃainn, aguſ ċaiṫ ſí amaċ ann ſan ſɼoṫán gaċ a ɼaiḃ d’ḟuiġleaċ ’ſan ſoiṫeaċ aici. Ḃí ſeiſean ag imṫeaċt ann ſin aguſ é ’na eaſcuin ann ſan aḃainn, ag taɼɼaingt a-ḃaile. Nuaiɼ ṫáinig Ridiɼe na gcleaſ a-ḃaile, ċuaiḋ ſé ſuaſ go ḃfeic- feaḋ ſé an feaɼ d’ḟág ſé ceangailte, aguſ ní ḃfuaiɼ ſé é ɼoiṁe ann. D’ḟiafɼuiġ ſé de ’n ċailín aɼ aɼiġ ſé é ag imṫeaċt. Duḃaiɼt an cailín náɼ aiɼiġ, aċt go dtug ſí féin bɼaon uiſge ſuaſ ċuige. “Aguſ cá ’ɼ ċuiɼ tu an fuiġleaċ do ḃí agad?” adeiɼ ſé. “Ċaiṫ mé ’ſan ſɼoṫán amaċ é,” aɼ ſiſe. “Tá ſé imṫiġṫe ’na eaſcuin ann ſan aḃainn,” adeiɼ ſé, “gleuſ- aigiḋ ſuaſ,” adeiɼ ſé, leiſ an dá-’ɼ-’eug gaiſgiḋeaċ, “go leanfamaoid é.” Rinneadaɼ dá ṁadaiḋ deug uiſge aguſ leanadaɼ ann ſan aḃain é; aguſ nuaiɼ ḃíodaɼ ag teaċt ſuaſ leiſ ann ſan aḃainn d’éɼiġ ſé ’na eun aſ an aḃainn ann ſan aéɼ. Nuaiɼ fuaiɼ ſiad ſin amaċ guɼ imṫiġ ſé aſ an aḃainn, ɼinneadaɼ dá ẛeaḃac deug díoḃ féin aguſ d’imṫiġeadaɼ andiaiġ an éin-- uiſeóg do ɼinne ſé ḋé féin--aguſ ḃíodaɼ ag teaċt ſuaſ leiſ. Nuaiɼ fuaiɼ ſé iad ag teannaḋ leiſ, aguſ naċ ɼiaḃ ſé ionnánn dul uaṫa, ḃí faitċioſ móɼ aiɼ. Ḃí bean ag cáṫaḋ amuig aɼ ṗáiɼc ḃáin. Ṫuiɼling ſé ’nuaſ aɼ an aéɼ, ó ḃeiṫ ’na eun, i ngaɼ do’n ċoiɼce, aguſ ɼinne ſé gɼána coiɼce ḋé féin. Ṫuiɼling ſiad féin ’na ḋiaiġ aguſ ɼinneadaɼ dá ċeaɼc-fɼancaċ --- deug díoḃ féin, [aguſ ḃí an Ridiɼe ’na ċoileaċ-fɼancaċ]. Ṫoſaiġ- eadaɼ ag iṫe an ċoiɼce ann ſin aguſ ẛaoil ſiad é ḃeiṫ iṫte aca, aċt ní ɼaiḃ. Ḃí ſiad ag iṫe an coiɼce go ɼaiḃ ſiad i ngaɼ do beiṫ ſáṫaċ. Nuaiɼ ṁeaſ ſeiſean go ɼaiḃ a ſáiṫ iṫte aca, aguſ naċ ɼaḃadaɼ ionnánn móɼán eile do ḋeunaṁ, d’éiɼiġ ſé ſuaſ aguſ ɼinne ſé ſionnaċ dé féin, aguſ ḃain ſé an cloigionn de’n dá ḟɼancaċ deug aguſ de’n ċoileaċ. Ḃí cead aige dul a-ḃaile d’á aṫaiɼ ann ſin nuaiɼ ḃíodaɼ uile maɼḃ aige. Aguſ ſin deiɼe Ridiɼe na gcleaſ. |