22 RUḊRAIĠEAĊT

Éireann do ċoṁrac le ċéile siḃ ṫar a gceann féin.  Óir
ní heagal díḃ laoċ eile ar doṁain d’ḃur meallaḋ ná d’ḃur
milleaḋ dá gcoinġḃeaḋ siḃ muinntearḋas le ċéile.  Agus
is iad so fágḃálta agus geasa fágaim-sa oraiḃ agus ar gaċ
n-aon agaiḃ fó leiṫ trém’ ḋéiṫiḃ aḋarṫa agus trém’ ċoṁaċt-
aiḃ .i. má’s é an té ḃus fearr díḃ ḟógras coṁlann ar an
té ḃus measa eisean do ṫuitim ann, agus an té is táire mar
an gcéadna do ṫuitim ann ó ṫiocfas aen éifeaċt ṫar
m’ḟágḃáltaiḃ-se ann.”  Agus do ġaḃdar an niḋ sin do láiṁ
naċ ionsóċaḋ neaċ a ċéile ḋíoḃ go bráṫ.
  Iarsoin do ṫiomnadar cead agus ceileaḃraḋ do Scaṫaiġ.
Ṫángadar rómpa d’ionsuiḋe Éireann, agus ar dteaċt dóiḃ
tré ċríoċaiḃ ḃFear gCat:  “Cia ḃíos ’san gcríċ seo ?”
ar siad le Coin Ċulainn.
  “Aoḋ Ruaḋ .i. rí ḃFear gCat,” ar Cú Ċulainn.
  “Is oirċeas Dúinne,” ar siad, “oiḋeaċt na hoiḋċe
anoċt do ḋéanaṁ aige.”
  “Déanaiḋ,” ar Cú Ċulainn, “agus gluaisiḋ roṁaiḃ.”
  “Créad is áil leat-sa a ḋéanaṁ?” ar fear díoḃ.
  “Raċad,” ar Cú Ċulainn, “ go heoċair-imeallaiḃ na mara
so ṡíos d’ḟios an ḃfeicfinn d’éanaiḃ ná d’ainṁiḋṫiḃ niḋ do
ḃéaraimís d’ionnsuiḋe an dúna linn go mba iongantas ag
bantraċta is ag buiḋniḃ an dúna é.”
  ’‘Déin,” ar siad, “agus raċaiḋ sinne d’ionnsuiḋe an
dúna.”
  “Eirġiḋ go luaṫ,” ar Cú Ċulainn.
  Dála Ċon Culainn, ṫug a aġaiḋ ar an muir dtonn-ġuirm
dtréan-anfaiḋ, agus do ċonnairc ar a ċoṁṫraċt uaiḋ an
t-oireaċtas mór agus iad i n-a suiḋe ar ḃórdaiḃ na mara,
agus a n-aire ar an muir ṁóir amaċ, agus inġean ṁacaoṁḋa
ṁullaiġ díoḃ ṫárla aca ann.  Ṫáinig Cú Ċulainn d’a
n-ionnsuiḋe, agus do ḃí céad d’ḟearaiḃ agus céad de ṁnáiḃ
d’a coimeád ann, Ḃeannuiġios Cú Ċulainn dóiḃ.  “Créad
do ḃeir annso ṫú, a inġean?” ar sé.
  “Adéarfa a aḋḃar san leat, a riġṁíliḋ,” ar sí.  “Inġean
óg mise ag fulaing doċair ṁóir.”
  “Créad an doċar soin?” ar Cú Ċulainn.
  “Atá,” ar sise, “cíos rioġḋa ḃeirid Fine Foġṁóraċ
gaċ bliaḋain as an gcríċ seo, agus céid-ġein ċlainne an