Léim an corcán den tine agus ċrom sé
ar an dtiġ do ġlanaḋ.
  “ Fan amaċ uaim,” arsa an t-éadaċ boird
leis.
  Ċuimil an corcán é féin den éadaċ boird
agus d’ḟág sé marc mór duḃ air.
  “ Oċón ó ! ’’ arsa an corcán. “ Trua nár
ḟanas ar an dtine !”
  Ċuaiġ an stól ċun an driosúir.
  “ Fan amaċ uainn,” arsa na cupáin leis.
  “ Cuirfead ar an mbord siḃ,’’ arsa an stól.
  Ṫit na cupáin uaiḋ agus deineaḋ smidiríní
ḋíoḃ ar an urlár.
  “ Ologón ó ! ” arsa an stól. “ Trua nár
ḟanas cois tine !’’
Ḃí gaċ éinne go buarṫa brónaċ.
  “ Tá na bláṫanna loitiṫe agam,” arsa an
citeal.
  “ Tá an t-éadaċ boird loitiṫe agam,” arsa
an corcán.
  “Tá mo ċluas briste agam,” arsa an
crúiscín.
  “Tá na cupáin briste agam,” arsa an
stól.
  “Níl ḟios ag éinne cad a ċlog é,’’ arsa
an clog.
  Leis sin ċuadar go léir i mbun a ngnóṫa
féin arís. Ḃí deireaḋ leis an stailc.