Ċuaiġ an draoi ċun an tobair agus ḃí
Fionn ag taḃairt aire don ḃradán.
  Ḃí teas mór ón dtine. D’éiriġ clog ar
ċraiceann an ḃradáin.
  “ Ó,” arsa Fionn leis féin. “ Tá sé dóite
agam.”
  Ḃuail Fionn a ordóg ar an gclog ċun é
do ḃrú síos. Ḃí an bradán te agus ḋóiġ
sé an ordóg. Ċuir Fionn an ordóg ina ḃéal
leis an dtinneas.
  “ Ar ḃlaisis an bradán ? ” arsa an draoi
leis nuair a ṫáinig sé ṫar n-ais.
  “ Fuaireas a ḃlas nuair a ċuireas m’ordóg
im ḃéal,” arsa Fionn.
  “ Beiḋ fios san ordóig sin feasta,” arsa
an draoi.
  As san amaċ, nuair a ċuireaḋ Fionn a
ordóg ina ḃéal, ḃíoḋ ḟios aige gaċ éinní a
ḃíoḋ le titim amaċ.

                             ---

                   SEANḞOCAIL

      Níl aon tinteán mar do ṫinteán féin.
      Is gaire caḃair Dé ná an doras.