80                       AESOP

          AN CAT AGUS NA LUĊAIĠ

  Ḃí muíntiɼ an tiġe ciapaiṫe ag luċaiġ.  Do
ẛoláṫɼuiġeadaɼ cat.  Cat maiṫ ab eaḋ é.
Ní ɼaiḃ aon oiḋċe ná h-iṫeaḋ ſé cuid ṁaiṫ
deſ na luċaiġ.  Nuaiɼ a ṫuig na luċaiġ go
ɼaiḃ an díſgiú ḋ’á ḋéanaṁ oɼṫa ċuadaɼ
i gcóṁaiɼle, féaċaint cad ba ċeaɼt a ḋéanaṁ.
Do ſocaɼuiġeaḋ aɼ gan aon luċ do ṫeaċt ní
b’ íſle ’ná an cláɼ uaċtaɼaċ aon oiḋċe feaſta.
Ní ɼaiḃ aɼ ċumaſ an ċait dul ċóṁ h-áɼd leiſ
an gcláɼ uaċtaɼaiġ, aguſ níoɼ ḟéad ſé
bɼeiṫ aɼ a ṫuille deſ na luċaiġ.  Ḃí
ocɼaſ aiɼ.  Ċuiṁniġ ſé aɼ ẛeift.  Ḃí bacán
i gceann deſ na cláɼaċaiḃ iaċtaɼaċa.  Do
ċeangail ſé a ċoſa deiɼiḋ ſa ḃacán, aguſ do
leig ſé d’á ċeann aguſ d’á ċaḃail ḃeiṫ aɼ
ſileaḋ ſíoſ i dtɼeo guɼ ḋóiċ le duine go
ɼaiḃ ſé maɼḃ aguſ go ɼaiḃ ſé aɼ cɼoċaḋ aſ
a ċoſaiḃ deiɼiḋ.  Conaic na luċaiġ é.
  “ Ó,” aɼ ſiad, “ tá ſé maɼḃ !  Tá ſé maɼḃ !
Téanam ſíoſ anoiſ aɼ na cláɼaċaiḃ eile go
n-iṫeam áɼ ndóiṫin.”
  “ Fanaiḋ go fóil,” aɼſa ſeana-luċ a ḃí
oɼṫa, aguſ d’féaċ ſí ſíoſ aɼ an gcat aguſ
é aɼ cɼoċaḋ aſ an mbacán.
  “ Taoi’nn tú anſan, a ɼopaiɼe ! ” aɼ ſiſe.
“ Má taoi’nn tú maɼḃ iſ maiṫ an ſgéal é.
Ní ḟeadaɼ an doṁan.  B’ḟéidiɼ go ḃfuil-
ean tú maɼḃ, aċ am’ ṫaoḃ-ſa ḋe dá mbei-
fá ċóṁ maɼḃ le h-Aɼt ní ḃeaḋ aon iontaoiḃ
agam aſat.  Ní ḃeaḋ aon iontaoiḃ agam
aſat dá mba ná ḃeaḋ ann aċ do ċɼoicean
aguſ é ſtupaiṫe le tuiġe, féaċ ! ”