58                        AESOP

feaɼ liom a ẛéidean fuaɼ aguſ teiṫ,” aguſ
ṫiomáin ſé uaiḋ amaċ é.

                  An Múine :

  “ Seaċain teanga liom, leo.”


    AN CAT AGUS AN T-ÓIGḞEAR

  Ṫáinig gɼáḋ ag cat d’ óigḟeaɼ.  D’ iaɼ
an caitín aɼ Ḃénuſ í ċuɼ i ɼioċt mná óige.
Do ċuiɼ, aguſ do póſaḋ í féin aguſ an
t-óigḟeaɼ.
  Anſan dob áil le Ḃénuſ a ḋéanaṁ amaċ
aɼ aṫɼuiġ aigne an ċait fé maɼ aṫɼuiġ a gné.
  Ḃí an lánaṁa ag caiṫeaṁ a gcoda lá i
ḃfoċaiɼ a ċéile.  Cuiɼ Ḃénuſ luċ aɼ an úɼláɼ.
Ċonaic an ḃean an luċ.  Ní túiſge a ċonaic
’ná do léim ſí ó’n mbóɼd.  Do leagaḋ an
bóɼd aguſ do bɼiſeaḋ na miaſa, aċ do
ɼugaḋ aɼ an luiċ.
  “ Eiɼiġim aſat ! ” aɼſa Ḃénuſ.  “ Ní ḋéan-
faḋ Éiɼe ḋíot aċ cat ! ” aguſ ċuiɼ ſí ’na
ɼioċt féin aiɼíſ í.  “ Iſ maiṫ atá ſgaɼṫa
agat-ſa léi,” aɼſa Ḃénuſ leiſ an ḃfeaɼ.

                          An Múine :

  “ Bɼiſean an dúṫċaſ tɼé ẛúiliḃ an ċait.”
  Seaċain-ſe, a ṁic ó, aguſ ná póſ cat i
ɼioċt mná óige, d’á ḃɼeáġṫaċt í, nú bain an
ċluaſ díom go leagfaɼ an bóɼd aguſ go
mbɼiſfaɼ na miaſa lá éigin.